مردم هنوز چيزي از ايدز نمي دانند!!!روزجهانی ایدز

نزديک به دودهه است که هيولاي وحشتناک ايدز راه خود را به داخل ايران بازکرده و زن و مرد و پيرو جوان را در يک هراس زجرآور از ابتلاء ناگهاني قرارداده است ، اين در حالي است که بيشتر مردم در ايران چيز چنداني از ايدز نمي دانند.

بيماري ايدز نخستين بار در جهان در سال 1359 (1980 ميلادي) شناخته شد وتاقبل از آن هيچکس اطلاع درستي درباره اين بيماري نداشت، در همين سال در امريکا 4 مرد همجنس باز به عفونت هاي قارچي عجيب مبتلا شدند که باعث حيرت پزشکان شد.

دانشمندان امريکائي با بررسي وضعيت اين 4 نفر پس از 3 سال اعلام کردند که اين بيماري دراثر ورود ويروسي به نام "رنرو" در بدن توليد مي شود.

ازآنجا که ابتلا به اين بيماري در جهان با بيماري اين 4 همجنس باز آغاز شد، تصور عموم اين بود که ايدز بيماري مختص به همجنس بازان است، ولي تحقيقات بعدي نشان داد که هم همجنس بازان مذکور قبل از ابتلاء به بيماري مسافرتهائي به قاره افريقا داشته اند و در آنجا در اثر تماس با قبايلي که خون شامپانزه مي خوردند، به اين بيماري مبتلا شدند.

تا همين يک دهه قبل هيچکس درک درستي از علائم اين بيماري نداشت و فقط محدودي پزشک و متخصص آن هم فقط درحد چند احتمال مي دانستند جريان از چه قرار است و اين بلاي سياه اصلاً چيست.

نخستين بيمار ايدزي در ايران در سال 1366 شناسائي شد و به دنبال آن در گام نخست از آنجا که تصور مي شد ايدز بيماري مرتبط با روابط جنسي است، کاتولوگ هائي به مسافران ايراني در فرودگاه ها ارائه شد.

زماني که ايدز به ايران وارد شد تلقي هاي نادرستي از نحوه شيوع و انتقال آن نزدعامه وجود داشت. تامدتها مردم از سوزن ته گرد استفاده نمي کردند، با احتياط با هم دست مي دادند، از روبوسي اجتناب مي کردند و از استخر و رفتن به توالت هاي عمومي هراس داشتند.

زجري که از بيماري ايدز توصيف مي شد به مراتب وحشتناک تر از خود بيماري نمود يافته بود.

نبود اطلاعات کافي از اين بيماري، حدس و گمانهاي عجيبي را در بين مردم رواج داده بود. اوايل دهه 70 هجري شمسي در ايران را مي توان دهه هراس از مرضي ناشناخته اي به نام ايدز دانست، به خصوص که چند کارشناس در همان ايام عنوان کردند که تماس جنسي لجام گسيخته اصلي ترين عامل ابتلاء به ايدز است.

تا آن زمان معتادان به مواد مخدر و به خصوص تزريقي ها کمتر در مظان اتهام انتقال اين بيماري بودند و در زندانها و محافل بدنام، گرفتارشدگان در منجلاب مواد مخدر بي هيچ ترسي، از سرنگ مشترک براي تزريق مواد استفاده مي کردند.

با مشخص شدن برخي علايم بيماري از اوايل سال 1370، بيشتر مردم يک يا چند علامت بي اهميت را به سرعت جدي گرفته و خودرا تحت مراقب هاي پزشکي مستمر قرار دادند.

به عنوان مثال گفته مي شد که با ورود ويروس ايدز به بدن سيستم دفاعي و ايمني انسان به شدت آسيب پذير مي شود که سرما خوردگي و ابتلاء مداوم به بيماري يکي از شايع ترين علائم بود.

به مرور، کاهش وزن، اسهال، سرفه هاي پايدار، عفونت پوستي و تبخال به عنوان شايع ترين علايم ابتلا به ايدز مطرح شد که از اين رهگذر بيشترمردم با مشاهده تنها يکي از علائم مذکور به پزشک مراجعه مي کردند.

با افزايش آگاهي هاي متخصصان درباره نحوه ابتلا به اين بيماري روند آگاه سازي مردم از ايدز سيري مشخص تر يافت. تحولات اجتماعي نيمه دهه 70 به بعد و رشد ميزان طلاق و افزايش دختران و زنان خياباني در سالهاي نزديک به دهه 80 زنگ خطر را به صدا در آورد و درست در همين دوران بود که گفته شد ميزان ابتلا به بيماري ايدز در ايران رشد صعودي يافته است.

براساس اعلام هاي رسمي، تا سال 1383، تعداد 3800 بيمار ايدزي در ايران وجود داشت. اين در حالي بود که درسال 84 اين رقم به 1500 نفر کاهش يافت و کارشناسان دريافتند که با شروع توزيع سرنگ پاکيزه در زندانها از ابتداي سال 84 ميزان افراد مبتلا به ايدز کاهش چشمگيري يافته است.