آیا ورزش دویدن رو به عقب، برای لاغر شدن مناسب است ؟

دویدن رو به عقب با توجه به درگیر کردن عضلات بدن به مرور به افزایش سوخت و ساز بدن و بهبود وضعیت قوس‌های کمر منجر می‌شود.

عاداتی متفاوت در عملکرد‌های روزمره و طبیعی تمامی انسان‌ها وجود دارد که هر کدام عضلاتی خاص را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ مانند عادت پشت میزنشینی که اغلب به کوتاه شدن عضلات شکم و کشیده شدن عضلات پشت منجر می‌شود،‌ هر کدام از این حرکات به هر ۲ عضله ضررهایی را وارد می‌کند از این رو خوب است در طول روز با فعالیت‌های متفاوت، عکس این نیروها را به بدن وارد کنیم.

 در دویدن عادی همیشه بدن نوعی حالت خم شدن به سمت جلو به خود می‌گیرد؛ در این حالت مانند همان حالت نشسته، عضلات عقب کشیده شده و با کوتاه شدن عضلات شکمی،‌ فشار روی مهره‌ها و عضلات کمر وارد می‌شود؛ همچنین فشاری زیاد در قسمت جلوی ران و جلوی ساق وجود خواهد داشت.
گاهی برای ورزش کردن، کافیست عقب عقب بروید

دویدن به عقب باعث می‌شود از وضعیت خمیده‌ای که توضیح داده شد، دور شده و صاف بایستیم؛ این امر به مرور فرم بدن اصلاح را خواهد کرد، همچنین در مقایسه با دویدن به جلو، قسمت‌هایی متفاوت از عضلات بدن درگیر و تقویت خواهد شد.

دویدن رو به عقب نسبت به دویدن معمولی تعدادی بیشتر از عضلات را درگیر می‌کند چرا که نگاه فرد به سمت جلو نیست، پس برای حفظ تعادل به تمرکز و به کارگیری تعدادی بیشتر از عضلات احتیاج است؛ در عقب عقب دویدن بر خلاف دویدن به جلو فشاری بیشتر روی پشت ساق پا ایجاد می‌شود.
این تمرین به عنوان یکی از مهمترین حرکات در بازتوانی آسیب‌های فردی است؛ همان‌طور که می‌دانید فعال بودن گیرنده‌های عصبی یکی از مهمترین عوامل در مراحل بازتوانی است، برای مثال کسی که رباط صلیبی پاره کرده است نه تنها باید به فکر تقویت عضلات پشت پای خود باشد بلکه باید به فکر تقویت اعصاب تعادلی خود نیز باشد؛ برای این کار افراد اغلب از تعادل استفاده می‌کنند؛ فرد بیمار باید باید پس از بهبودی توانایی حفظ تعادل برای بالا رفتن از پله یا پریدن از جوی آب را داشته باشد.
در ضمن کسانی که زیاد دویدن و رو به جلو را تجربه می‌کنند معمولاً دچار گرفتگی و التهاب در عضلات جلوی ساق خواهند شد به‌طوری که حتی ممکن است از ادامه دویدن باز بمانند، دویدن رو به عقب می‌تواند جایگزینی مناسب برای روند تمرینی این افراد باشد چرا که گروهی دیگر از عضلات درگیر خواهند شد پس در نتیجه دیگر خبری از درد‌هایی که در دویدن و رو به جلو حس می‌کردند، نخواهد بود.
 از آنجایی که در دویدن رو به عقب عضلات بیشتر فعال هستند و نگاه و فرد رو به جلو نیست، حفظ تعادل کاری سخت‌ خواهد بود و فشاری بیشتر به ناحیه قلب و عروق و دستگاه‌های تنفسی وارد می‌شود؛ همچنین در این تمرین حفظ تعادل نوعی چالش محسوب می‌شود که می‌تواند جذابیت آن را افزایش دهد؛ برای کسانی که از دویدن عادی خسته شده‌اند دویدن رو به عقب می‌تواند کمی هیجان انگیز‌تر باشد.

این سبک از ورزش کمک می‌کند تا قوس‌های ستون فقرات در حالتی بهتر قرار گیرند؛ در ضمن در این ورزش بر خلاف دویدن رو به جلو قوس‌های ستون مهره در حالت طبیعی قرار می‌گیرد؛ همچنین وقتی گروه‌های عضلانی بیشتری درگیر باشند کالری‌سوزی نیز افزایش پیدا خواهد کرد.

 کسانی نیز که پیاده روی‌های طولانی انجام می‌دهند، می‌توانند برای رفع خستگی قسمتی از مسیر را رو به عقب طی کنند؛ زیرا با درگیر شدن دیگر عضلات بدن راهی مناسب برای رفع خستگی باشد.