پاسخ گوی سایت

جناب رضا ، پزشکان هم بیمارمیشوند وهمینطور مواردبسیاری پیش میآید که عزیزانشان را ازدست میدهند. درد وغم ازدست دادن مادر اونقدر هولناک است که خودم سالیان سال است آنرابه دوش میکشم ، مادرم سالیان زیادی بدلیل بیماری قلبی تحت درمان بودند، زمانی بقدری وضعیت بیماری ایشان وخیم شد که پزشکان استان مازندران ایشان راجواب کردند، علی رغم خطر راه وامیدبسیارکم بهبودی ایشان، باموافقت خانواده باسختی فراوان ودلهره ازدست دادنشان درراه، ایشان رابه تهران وبیمارستان شهیدرجائی رساندم، آنقدروضعیت ایشان بد بود که پزشک معالج بمن گفتند این جسد رابرای چی آوردید؟ گفتم ایشان مادرم هستند وهنوزنفس میکشند، حدود40 روز بستری بودند، تمام داروهایشان راقطع کرده بودند ونهایتا با حال عمومی خوب ازبیمارستان مرخص شدند. دوسال بعد مادرم که بدلیل عوارض داروئی وارفارین در ccu وبا حال عمومی خوب بستری شده بود! ،درهنگام برطرف شدن مشکل وروز قبل ازترخیص، دچارآمبولی گشت و اونقدراین آمبولی بزرگ بودکه رگ کاروتیدشان را گرفت ومنجربه ایسکمی یک نیمکره مغز گشت، بیست دقیقه پیش ازآمبولی ، به پزشک معالج ایشان اطلاع دادم که درصورت صلاحدید داروهای مادرم را دوباره شروع کنند وبه ایشان گفته بودم که ازآمبولی میترسم ولی ایشان گفتند که از خونریزی بیشترمیترسند.(ازلحاظ آماری سکته های مغزی ناشی ازخونریزی کشنده تراز سکته ناشی ازآمبولی است یعنی ازلحاظ پزشکی ایشان درست عمل کرده بودند ولی برای مادرم اینکارفاجعه آمیزبود) پس از انتقال مادرم به مرکز مجهزبه ICU پزشک نوروسرژری گفتند چرا برای ایشان هپارین شروع نکردید ؟ گفتم بدلیل ترس ازخونریزی مغزی وایشان گفتند که مازمانی ازخونریزی مغزی میترسیم که بیمار بطورسرپائی درمان میشود ونه هنگام بستری در بیمارستان . زمانیکه مادرم بدنبال آمبولی وبسته شدن رگ کاروتید فقط 6 ساعت فرصت داشت تا قبل ازشیفت نیمکره مغز به طرف دیگه، با سوراخ کردن جمجمه ایشان منجربه برداشتن فشارازروی مغز وامکان ادامه حیات ایشان گردد، نتوانستم پزشکی راکه قادربه اینکارباشد( شجاعت نجات بیماری که فقط 10% احتمال بهبودی دارد) پیداکنم. هنوز که هنوزاست افسوس میخورم چرا نه خودم جرأت چنین کاری روداشتم و نه تونستم پزشک متخصصی روپیداکنم که همون چنددرصد امید رو به واقعیت تبدیل کند!

سلام خدا رحمتش کند .

سلام جناب دکتر، کاملاً بانظرشماموافقم .